Tekst Susan Stryker stanowi doskonały przykład na to, że stosując teorię queer, nie można uprawiać nauki tak jak dawniej - chowając się za narratorem trzecioosobowym, tworząc wrażenie obiektywizmu, reprezentatywności i weryfikowalności. Tekst Stryker to genialna autoetnografia, w której ciało jest podmiotem, a nie przedmiotem badań. Autoetnografia wrażliwa na uwikłanie badacza w różne społeczne kategorie takie jak płeć, seksualność, klasa społeczna. Duża doza autorefleksyjności i zdanie relacji ze swojego zaplecza teoretycznego i spolecznego wydaje się konieczne, aby subiektywne doświadczenie zawarte w tekście stalo sie zrozumiałe dla czytelników oraz aby moglo byc przelozone i porownane z doświadczeniami innych, inaczej uwikłanych jednostek.
Taki sposób prowadzenia badań, jaki prezentuje tekst Stryker, pozwala na dotarcie do najbardziej intymnych doświadczeń, ukrytych dotąd przed nauką. Ale żeby go w pełni docenić, trzeba się raz na zawsze pożegnać z tradycyjnym wyobrażeniem o naukowych faktach, do których dociera zdystansowany i obiektywny badacz. Stryker interesują nie tyle obiektywne fakty, co subiektywne, ucieleśnione doświadczenie. Nie znaczy to jednak, że stosując metodę badawczą Stryker skazani jesteśmy na zatrzymanie się na jednostkowych przeżyciach – analizując je możemy bowiem dotrzeć do szerszych procesów społecznych, które je kształtują, i zrozumieć, w jaki sposób uzyskują one sens w jednostkowych biografiach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz