Segdwick, między innymi przez zaznaczenie, jak często (zwłaszcza męskie) homospołeczności są homofobiczne, podkreśla, że nie należy utożsamiać „homospołecznego” z „homoerotycznym”. Ja chciałabym jednak zauważyć, że proponowane przez nią kategorie „homospołeczności” i „męskiego/kobiecego kontinnum” są przydatne również do opisu różnego typu relacji homoerotycznych.
Świetne antropologiczne studia ukazujące zupełnie odmienne typy takich właśnie więzi między czarnymi kobietami stanowią prace Glorii Wekker: „Mati-ism and Black Lesbianism: Two Idealtypical Expressions of Female Homosexuality in Black Communities of the Diaspora” i „Politics of Passion”. Autorka porównuje dwa idealne typy praktyk: lesbianizmu i mati-izmu (mati-ism, mati work), będących podstawą różnych kobiecych społeczności. Zdaniem Wekker, partnerki mati wykazują lesbijskie zachowania, podczas gdy lesbijki mają również lesbijskie tożsamości. Samoidentyfikacja tych pierwszych jest socjocentryczna, płynna, niezależna od praktyk i preferencji seksualnych, a tych drugich – indywidualistyczna, egocentryczna i stała. Ponadto partnerki mati przejawiają względem siebie mniejszy egalitaryzm niż czarne lesbijki; często występuje między nimi duża różnica wieku. Co więcej, u podstaw tworzenia lesbijskich wspólnot tkwi zazwyczaj polityczny wybór, protest wobec seksizmu i homofobii, podczas gdy społeczności mati są widziane przez ich członkinie jako budowane ze względu na bezpośrednie osobiste korzyści.
Wekker, krytykując postrzeganie czarnego lesbianizmu jako jedynego modelu relacji erotycznych między kobietami i narzucanie w jego ramach stałej, znormalizowanej lesbijskiej tożsamości, obawia się również wyparcia mati-izmu przez ten wspierany przez prawo (holenderskie, w polskich realiach „wspieranie lesbianizmu przez prawo” brzmi, rzecz jasna, absurdalnie) i uznawany za bardziej nowoczesny model.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz